یه بـــار بذار حرف بزنـــم ، دیگه نه حـــرف سفــره ، نه حرف تیـــــــر تو قــــلب یه دیوونه در بــــــه دره ، نه صحبــت پرسیـــــدن لحـــــظه و روز و حالتـــــه ، نه قصــــــــه عـــــاشقیـــه ، نه پاســـــخ سـوالتــه ، نه اشکی ریختم لابه‌لاش ، نه پر شده از عطر یاس ، نه توش غرور پیدا میشه ، نه اعتماد ، نه التماس ، این دفعه حرف قصه نیست ، خاکـــستر حقیقته ، یادم میـــاد یکی میــــگفت : حقیقتــــم مصیــبته ، بذار بدون پرســــش و ســـــاده و بی مقـــــــدمه برم ســــــراغ حرفی که میترســـــونه یه عـــالمه ، همیشه از نخــــواستنت تو رویــاهام میترسیدم ، بعد خودمو گـول میزدم ، به ترسیدن میخنــدیدم ...